تۇرمۇشتا باشقىلار بىلەن ئالاقە قىلغان ۋاقتىمىزدا، بەزىلەر بىلەن بىرگە تۇرۇشنى ياخشى كۆرىمىز، پاراڭلاشقاندىمۇ ناھايىتى خۇشاللىق ھىس قىلىمىز؛ ئەكسىچە، بەزى كىشىلەر بىلەن ئىككى ئېغىز پاراڭلاشساقلا، ئادەمنى چىۋىن يەۋەلغاندەك قىلىپ قويىدىغان بولۇپ، بۇنداق كىشىلەردىن تەبىئىلا يېراقلىشىپ كىتىمىز. ئۇنداقتا، نىمە ئۈچۈن بۇنداق پەرقلەر بولىدۇ؟ ئەمىلىيەتتە، ئادەمنىڭ ئەقلى ئىقتىدارىدىن باشقا، ھېسي كۆرسەتكىچىمۇ ئىنتايىن مۇھىم. ھىسي كۆرسەتكۈچى تۆۋەن كىشىلەر، ھەمىشە تۇرمۇش ۋە خىزمەتتە قىيىنچىلىققا ئۇچرايدىغان بولۇپ، بەزىدە ئۇلار ئۆزلىرىمۇ بۇنىڭ سەۋەبىنى بىلەلمەي قالىدۇ. ھىسي كۆرسەتكۈچى تۆۋەن بالىلاردا، كىچىكىدىنلا بۇنىڭ ئالامەتلىرى كۆرىلىدىغان بولۇپ، ئاتا-ئانىلار بۇنى ئۆزگەرتىشكە دىققەت قىلمىسا، بالا چوڭ بولغاندا زىيان تارتىپ قالىدۇ.

ئۆزىنىلا ئويلاپ، باشقىلار بىلەن كارى بولماسلىق
   بىر قېتىم دوستۇم بىلەن تاماق يىگىلى بارغاندا، دوستۇم بالىسىنى بىللە ئېلىپ بېرىپتۇ. ئۇنىڭ بالىسى بۇيىل بەش ياشقا كىرگەن بولۇپ، باشلانغۇچ مەكتەپكە كىرەي دەپ قالغان ئىدى. ئۇ بالا ئاشخانىغا كەلگەندىن كىيىن، ئورۇندۇقتا ئولتۇرۇپ تاماق تىزىملىكىنى قولىغا ئالغىنىچە، "ئاپا مەن ئۇنى يەيمەن، بۇنى يەيمەن..." دەپ غەلۋە قىلىشقا باشلىدى. دوستۇم خىجىل بولغاندەك ھالدا ماڭا قارىغىنىچە، بالىسىغا "ئاپاش تېخى تاماق بۇيرىمىدى، ئاۋال ئاپاشتىن نىمە يىيىشنى ياخشى كۆرىدىغانلىقىنى سوراپ بېقىش كىرەكمۇ قانداق" دىدى. ئانىسىنىڭ گېپىنى ئاڭلاپ، بالا دەرھال خاپا بولۇپ قالدى ھەمدە مەن مۇشۇنى يەيمەن دەپ چىڭ تۇرۋالدى. بۇ ۋاقىتتا، مەن دوستۇمغا ھېچۋەقەسى يوق ئىكەنلىكىنى، بالا ياقتۇرۇدىغان تائامنى بۇيرۇتۇشنى ئېيتتىم.
    بىردەمدىن كىيىن تاماق چىقتى، بالىمۇ باشقىلار بىلەن كارى بولماي يىيىشنى باشلىدى. دوستۇمنىڭ دىيىشىچە، ئۆيىدە بالىنىڭ بوۋىسى بىلەن مومىسى ئۇنى بەك ئەركىلىتىۋەتكەچكە، بالا مۇشۇنداق باشقىلارنى ئويلاشمايدىغان، ئىككى ئېغىز تەربىيە ئىشلىسە خاپا بولۇپ قالىدىغان ئادەتنى يىتىلدۈرۋالغان ئىكەن. ئۆزىنىلا ئويلاش، ھىسىي كۆرسەتكۈچى تۆۋەن بولۇشنىڭ بىر خىل ئىپادىسى بولۇپ، ئۇلار ئەزەلدىن باشقىلارنىڭ تۇيغۇسىنى ئويلاپ قويمايدۇ، بۇنىڭدا ئەلۋەتتە دوست تۇتالمايدۇ.

قالايمىقان ئاچچىقلىنىش
    ئالدىنقى نۆۋەت يەسلىدە ئاتا-ئانىلار قاتناشقان پائالىيەت ئۆتكۈزگەندە، نۇرغۇن ئاتا-ئانىلار بېرىپ پائالىيەتكە قاتناشتۇق. بالام ئەمدى يىڭىدىن ئالغان ئويۇنچۇقىنى ئېلىپ ئويناشقا باشلىغان ئىدى، بىر بالا كىلىپلا ئويۇنچۇقنى تارتىۋالدى؛ بۇ ۋاقىتتا، بىز ئىنكاس قايتۇرۇپ بولغۇچە، ئۇ بالىنىڭ ئانىسى يۈگرەپ كىلىپ ئويۇنچۇقنى بىزگە قايتۇرۇپ بەردى ھەمدە بىزدىن ئەپۇ سوراپ كىتىپ قالدى. بىراق ئۇ بالا خاپا بولۇپ، يەردە دۇمىلاپ يىغلاپ يېتىۋالدى؛ ئانىسى ئۇنى كۆتۈرۈپ قۇچىقىغا ئېلىۋالغان ئىدى، ئۇ تېخى ئانىسىنى ئۇرۇپ يىغلاشقا باشلىدى. كىيىن بالامنىڭ ماڭا دەپ بىرىشىچە، ئۇلارنىڭ سىنىپىدىكى كۆپ قىسىم بالىلار، ئۇ بالا بىلەن بىللە ئويناشنى ياخشى كۆرمەيدىكەن، چۈنكى ئۇ ھەدىسىلا باشقىلارنىڭ ئويۇنچۇقىنى تارتىۋالىدىكەن.
    بەزى بالىلار، ئۆيىدە زوراۋانلىق قىلىپ ئادەتلىنىپ قالغان بولۇپ، ئۆزى نىمە دىسە باشقىلارنىڭ بۇنىڭغا بويسۇنىشىغا ئادەتلىنىپ قالغان. شۇڭلاشقا، ئەگەر بىرەرسى ئۇلارنىڭ دىگىنى بويىچە قىلمىسا، ئۇلار دەرھال ئاچچىقلىنىپ خاپا سالىدۇ. بۇنداق بالىلارنى ۋاقتىدا تەربىيە بىرىپ ئۆزگەرتمىگەندە، ئۇلار چوڭ بولغاندىمۇ شۇنداق قىلىدىغان بولۇپ قالىدۇ، ئاسانلا زىيان تارتىپ قالىدۇ.

    ئىلگىرى، شىركىتىمىزدە بىر ئوتتۇرا قاتلامدىكى رەھبەرنىڭ مىجەزى مۇشۇنداق بولۇپ، ھەمىشە قول ئاستىدىكىلەر ئۇنىڭغا پىكىر بەرسە، ئۇ بۇنى مەن بىلەن قارشىلاشقانلىق دەپ قاراپ، باشقىلارنىڭ پىكىرى توغرا بولغان تەقدىردىمۇ، ئۇ بۇلارغا پىسەنت قىلمايتتى.  بۇنداق ئەھۋالدا، كىيىنچە خىزمەتتە مەسىلە كۆرۈلسىمۇ، قول ئاستىدىكىلەر ئۇنىڭغا دىمەس بولىۋالدى. ئاقىۋەتتە، شىركەتنىڭ يىللىق باھالىشىدا، ئۇ رەھبەر لاياقەتسىز بولۇپ باھالىنىپ ئىشتىن قايتۇرۇلدى.
ھازىرقى جەمئىيىتىمىزدە، ئەقلى ئىقتىدار مۇھىم، ھىسي كۆرسەتكۈچ بولسا تېخىمۇ مۇھىم. ئەگەر بالىلارنىڭ كىچىك ۋاقتىدىكى ھىسي كۆرسەتكۈچى تۆۋەنلىك ئالامەتلىرىنى ۋاقتىدا تۈزەتمىگەندە، ئۇلار چوڭ بولغاندىن كىيىن، تۇرمۇش ۋە خىزمەت جەھەتلەردا ئاسانلا زىيان تارتىپ قالىدۇ.